Food

အမရဲ့ မနက်ဖြန်တိုင်းမှာ အမြဲစိုးမိုးနေတာက ပစ္စည်းချင်းတူရင်တောင်မှ အရသာပိုကောင်းရမယ်… အရသာချင်းတူရင်တောင်မှ သန့်ရှင်းမှုရှိရမယ်…...

“ငယ်ဘဝ မိုးတွင်းကာလတုန်းကဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ ထမင်းတောင်မစားခဲ့ရပါဘူး… ဆန်ပြုတ်ကိုမှ အရည်ကျဲလေးကို ပြုတ်ပြီး စားခဲ့ရတာပါ… ကိုယ်တိုင်ကလည်း...

“တစ်နေ့တာငါးကိုဘဲ အမတို့သုံးပါတယ်… ရေခဲငါးကို မသုံးဘူး.. လတ်ဆက်သန့်ရှင်းမှုကိုဘဲ စားသုံးသူတွေကိုပေးပါတယ်… ရုံးပတေသီးဆိုရင်လည်း...

“မဖြစ်မနေမို့ ဝန်ထမ်းစရိတ်တွေကြောင့် ထမင်း​ပေါင်းတစ်ပွဲ (၁၇၀၀) ရောင်းရာကနေ (၂၀၀၀) တက်လိုက်ရတာပါ… စားသုံးတဲ့သူတွေကို အားတော့နာမိပါတယ်…...

နိုင်ငံခြားမှာ မုန့်လုပ်ငန်းနဲ့ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းလုပ်ပြီး ချမ်းသာသွားတဲ့သူတွေ တွေ့ဖူးတယ်… ဒီမုန့်က တခြားနိုင်ငံမှာဆိုရင် တော်တော်လေးကြီးကျယ်တယ်…...

“ကုန်စျေးနှုန်းတွေ တက်ပေမယ့်လည်း ဒုတ်ထိုးတစ်ချောင်းကို (၂၀၀) နဲ့ဘဲ ရောင်းပေးပါတယ်… စားသုံးသူတွေပြောတာတော့ အန်တီ့လက်ရာကိုကြိုက်လို့ လာကြတာပါတဲ့…...

“အခြေခံလူတန်းစားအတွက် အဓိကရည်ရွယ်ပြီး (၈၀၀) ကျပ်နဲ့ ရောင်းချပေးတာပါ… ခုခေတ်မှာ ဘယ်မှာမှ မရနိုင်ပါဘူး….. ဆန်ကတော့ တစ်ရက်ကို (၁)အိတ်ခွဲလောက် ကုန်တယ်…...

၁၉၈၈ ခုနှစ်က စရောင်းခဲ့တာဆိုတော့ အန်တီတို့ဆိုင်ရဲ့ သက်တမ်းက (၃၅) နှစ်ရှိခဲ့ပါပြီ… သူငယ်ချင်းတွေ အပျော်တမ်းစလုပ်ရာကနေ အောင်မြင်လာတဲ့ဆိုင်လေးပေါ့…...

“စရောင်းခါစကတော့တစ်ရက်ကို ၆သောင်းဖို့လောက်အထိဘဲရောင်းရတယ် အခုအချိန်မှာတော့ တစ်ရက်ကို တစ်သိန်းကျော်ဖိုးလောက်အထိ ရောင်းရတယ်… နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်က...

ထားဝယ်ဘက်မှာတော့ မုန့်ခွက်သားလို့ခေါ်ပါတယ်… ကျွန်တော် ရန်ကုန်မှာရောင်းတာတော့ ထားဝယ်မုန့်ခွက်လို့ဘဲ ပြောရောင်းတယ်… မြင်နေကျပုံဆိုရင်တော့...