“ရေးမြို့က ပင်ကြွေ၊ ပင်မှည့် အသီးကိုရောင်းတာပါ… အဓိကက စားသုံးသူတွေဆီက ကျွန်တော်တို့က အမြတ်များများမယူဘူး… ပစ္စည်းကိုကောင်းကောင်းပေးတယ်…...
Food
“ရန်ကုန်စရောက်ခါစက ဘာရောင်းရမှန်းမသိတော့ ကိုယ်ကလည်း ထားဝယ်သူဆိုတော့ ထားဝယ်မုန့်လက်သုပ်လေး စရောင်းခဲ့တာပေါ့နော်…ရင်းနှီးငွေတစ်သောင်းလောက်နဲ့ စရောင်းခဲ့တာပါ…...
ကုန်စျေးနှုန်း အရမ်းတက်ပေမယ့် ကိုယ်ကတော့ (၅၀)နဲ့ဘဲ ရောင်းပေးတယ်… အများစားနိုင်အောင်လို့လေ… တချို့ကျတော့ ကျေးဇူးတင်တယ် (၅၀)နဲ့ရောင်းပေးလို့…...
“အဓိကလာစားကြတဲ့သူတွေက အရည်သောက်(၃)မျိုး အလကားပေးတာနဲ့ ဟင်းစုံတာကို သူတို့အရမ်းသဘောကျကြတယ်…. စရောင်းခါစက ဟင်း(၁၀)မျိုးလောက်ဘဲရပေမယ့် အခုချိန်မှာ...
“ကုန်သည်ပွဲစားဘဝကနေ လမ်းဘေးစျေးသည်ဘဝကို ပြောင်းရတဲ့အခါမှာ အခက်အခဲတွေ အများကြီးရင်ဆိုင်ခဲ့ရတယ်… မြောင်းမြကနေ ရန်ကုန်တက်လာတာတောင် ဦးတို့မိသားစု...
စရောင်းခါစက ပိုက်ဆံ ၅သောင်းနဲ့ အရင်းအနှီးစခဲ့တာပါ…… အချိန်မှာတော့ တစ်ရက်(၅)သိန်းဖိုးအထိရောင်းအားကောင်းတာပေါ့နော်… ဆိုင်စဖွင့်တုန်းကဆိုရင် စားသုံးသူတွေက...
“ဆားအုံငါးကင်ရဲ့ အသက်ကတစ်နေ့စာတစ်နေ့ရောင်းရပါတယ်…သန့်ရှင်းလတ်ဆက်ရပါမယ်…ကျွန်တော့ဆီက ငါးတွေကဒိုက်စော် လုံးဝမနံပါဘူး…စားသုံးသူတွေ...
“လာစားကြတဲ့သူတွေကိုယ်တိုင်က စျေးနှုန်းသတ်မှတ်ပေးသွားတာ… ဟိုးအရင်တုန်းကဆို ဆိုင်ဖွင့်ဖို့ မီးသွေးဝယ်စရာ ပိုက်ဆံမရှိလို့ စားတဲ့သူမျှော်ပြီးတော့...
“မုန့်တီဆိုတာကတော့ ဘယ်နေရာမဆို စားလို့ရတဲ့အစားအစာပါ… ဒါပေမဲ့ မကြီးကစေတနာပါပါနဲ့ရောင်းတော့ …. ဒီအမကြီးကို စေတနာရှိလို့ လာစားကြတာပါ… customer အဟောင်းတွေက...
“ဝန်ထမ်းဘဝကနေ ရုန်းထွက်ချင်တဲ့စိတ်နဲ့ တပိုင်တနိုင်လေးစဖွင့်ခဲ့ရတာပါ… စရောင်းတဲ့ (၃)လလောက်မှာ လုပ်တဲ့ မုန့်သုံးချိုးမှာ တစ်ချိုးလောက်ဘဲရောင်းရတယ်…...